Madness in Peru

Ha lieve mensen,

Wat ik nu toch weer heb meegemaakt... Zoals ik de vorige keer zo vrolijk schreef voelde ik me 'niet zo lekker' (eeuwige optimist die ik ben) toen ik uit de nachtbus van Arequipa kwam zetten. Dat bleek helaas een kleine onderschatting van de situatie, want een paar uur later voelde ik me ongeveer net zo goed als Sirius Zwarte na 13 jaar chillen in Azkaban (niet zo best dus). Tijd voor een Peruaanse dokter dus, die lekker op z'n Zuid Amerikaans 'ik ben er over tien minuten' interpreteerde als 'ik kom over een uur aankakken'.

Afijn, een paar uur en nog een dokter later, had ik twee opties: of het allemaal nog even aankijken, of mee naar het ziekenhuis zodat ze me konden aanlijnen. Het mag duidelijk zijn dat ik weinig trek had in een overnachting in het ziekenhuis, maar na wat aandringen van de dokter, het thuisfront en mn reisgenoten besloot ik het advies van mn medemens toch maar op te volgen. Uiteindelijk was dat een prima beslissing, want ik werd in een dikke privé kamer inclusief tv, wifi en drie persoonlijke verpleegsters geparkeerd. (Die letterlijk om vijf minuten kwamen vragen of alles oké was.) Er zijn ergere dingen in het leven...

De volgende dag kwamen mijn drie reisvrienden, zo brak als een tuinhek, langs om mij op te halen en dus was ik voor de verandering eens een keer de gezondste van het stel. Na een paar dagen rust mocht ik van de dokter ook weer dingen ondernemen en kreeg ik de kans om Cusco te ontdekken. Cusco is een prachtige stad vol pleintjes en gringo's op een hoogte van 3100 meter, wat betekent dat wanneer je een sprintje trek je meteen aan de beademing kan. Verder wordt je hier als toerist geteisterd door het aanbod van massages, verkopers die je alpaca truien willen aansmeren en traditioneel geklede dames die een opgetuigde lama (of vermomde geit) achter zich aansleuren in de hoop dat je een foto van ze wil maken.

Na overleg met de dokter besloot ik na vijf dagen rust dat ik gezond genoeg was om de jungle expeditie naar Macchu Picchu te ondernemen. De eerste dag van de tour werden we op zo'n 4600 meter hoogte gedropt met een moutainbike om zo'n drie uur lang via haarspeldbochten naar beneden te racen. Uiteraard kreeg ondergetekende weer het sukkeltje onder de fietsen en stond ik vijf minuten voor de finishlijn met fiets en al langs de kant. Tien minuten wachten en zo'n 8 keer het aanbod tot een lift later werd ik gelukkig opgepikt en konden we door naar de volgende activiteit:rafting. Aangezien ik heus wel eens mijn verstand gebruik besloot ik deze activiteit over te slaan en in plaats daarvan siesta te houden bij temperaturen van 35 graden en ten midden van wolken agressieve muggen. Een doorslaand succes.

De volgende dag was een vrij taaie dag waarbij we een deel van het originele Inca trial hebben gelopen. Voor mensen met hoogtevrees (zoals ik dus) was dat een kleine uitdaging, maar het uitzicht was echt ongelofelijk! Stijle rondwanden, reusachtige watervallen en prachtige stenen paadjes, het is eigenlijk niet te beschrijven. Ook niet te beschrijven was het oude wijf wat bij een houte plank over een rivier stond en eiste dat we tol betaalde voor haar 'brug'. Heerlijk Zuid Amerikaans weer.

Na zo'n vijf uur ploegen kwamen we bij mijn favoriete onderdeel van de trip: het uitproberen van de lokale 'kabelbaan' die slechts twee dagen eerder was geïnstalleerd. (Die kabelbaan kan je interpreteren als een krakkemikkige bakkie hangend aan een slecht aan elkaar geknoopt touw, wat door twee locals werd binnen gehesen.) De beloning was wel dat zich aan de overkant de hot springs bevonden, wat na 8 uur lopen in de brandende zon een waar paradijs was.

De dag erna werden we om 7 uur uit ons bed geschopt om te gaan ziplinen over de nabijgelegen canyons, waarbij je een prachtig uitzicht had. Iets minder prachtig vond ik de instabiele hangbrug op 100 meter hoogte die we over moesten klauteren, maar goed ik heb het in ieder geval wél gedaan. Daarna volgde een drie uur durende wandeltocht langs de spoorlijn die ons naar Aguas Caliente bracht. Heerlijk onveilige wandelroute trouwens, waarbij er regelmatig een Macchu Picchu express uit het niets opdook waardoor wij weer eens in de nabijgelegen bosjes moesten klauteren.

Aguas Caliente ligt vlakbij Macchu Picchu en is volgebouwd met schreeuwend dure hotels (1500 euro per nacht is een vriendenprijsje) voor alle aanwezige dikke Amerikanen. De volgende ochtend/nacht, klauterde we om vier uur ons bed uit: op weg naar Macchu Picchu. Na een half uur lopen in het pikkedonker kwamen we bij de toegangspoort die om vijf uur open gaat en toegang geeft tot de 1200 traptreden die naar Macchu Picchu leiden. Die trap was echt een HEL en na een uur kwamen we volledig bezweet en met heel wat kledingstukken minder eindelijk boven. Daar zagen we, wachtend op de opening van Macchu Picchu, de zon opkomen en dat gaf een fantastisch uitzicht.

Macchu Picchu zelf was, ondanks alle hoge verwachtingen, nog steeds erg indrukwekkend en er heeft dan ook een hele fotoshoot plaatsgevonden in deze oude 'high society' Inca stad. Op weg over al die ellendige traptreden naar beneden, gebeurde er helaas waar ik al voor vreesde; ik werd weer ziek. Dus na een ellendige trein en busrit in Cusco meteen maar weer door naar de dokter.

De komende dagen is het daarom tijd voor mij om te beslissen wat ik ga doen. Ik heb in principe nog een maand te reizen, maar met inmiddels al een maand aan ziekte achter de kiezen is het een beetje de vraag of het het allemaal nog wel waard is. Ik wil uiteraard nog totaal niet naar huis, maar andere kant heb ik twee ongelooflijke mooie maanden achter de rug en gaat gezondheid natuurlijk voor alles... We gaan het zien!

Liefs, Mariska