Rokende vulkanen en nachtelijke wandelingen

Ha lieve mensen,

Aangezien het hier non stop regent, een lek in de waterleiding het douchen, sanitair ontspannen en aanverwante zaken onmogelijk maakt en de hele stad in een stofwolk hangt dankzij die verrekte vulkaan, heb ik maar even tijd in geruimd voor een update.

Vorige week maandag had ik eindelijk de moed gevonden om al mijn zooi weer in mijn backpack te proppen en in een Ecuadoriaanse wifi bus te stappen. Na ingeklemd tussen twee dikke Ecuadorianen twee keer achter elkaar The Fast and Furious te hebben bekeken in het Spaans ( een andere film opzetten vond de buschaffeur overbodige luxe), werd ik gedropt in een dorpje genaamd Mindo. Mindo ligt in het midden van het regenwoud en is zo"n vijf straten breed en lang en dat is voor mensen die enigszins moeite hebben met navigeren (zoals ik dus) wel zo prettig.

Mijn hostel, Casa de la Cecilia, was echt een paradijsje, inclusief hangmatten, zwermen kolibris, dramatische tropische regenbuien en nog grotere zwermen muggen... De dag na aankomst was het zowaar droog en dus besloten we met een groepje la ruta de las cascaldas te gaan lopen. Wat er op neer kwam dat we ongeveer vijf uur met 30 graden door het oerwoud hebben lopen ploeteren om vervolgens tot de conclusie te komen dat zwemmen in die watervallen niet echt een optie was. Foto"s maken kon natuurlijk wel en verblind door de schoonheid van de natuur plaatste ik later die dag per ongeluk een ontzettend slechte instagram waardige quote online. Het spijt me.

S´avonds besloot ik samen met een Engels meisje, Tina, een nachtelijke wandeling te maken op zoek naar Mindo"s wildlife. Dik ingepakt in kleding (want, we hadden weinig zin in een meereizende vogelspin in onze kleren) werden we gedropt aan de rand van de jungle waar we werden opgewacht door een soort Rambo in tanktop inclusief hoofdlamp en kapmes. Deze kerel had er duidelijk zin in en sleurde ons mee door het oerwoud, om regelmatig het struikgewas in te duiken met de begeleidende tekst "Look guys, its a scorpion spider/tree frog/flying cockroach!!" Hilarisch.

De volgende dag was het weer ons helaas iets minder goed gezind en hebben we noodgedwongen de hele dag in een hangmat rondgehangen. In een optimistische bui hadden we ons "s ochtends ingeschreven voor een avondwandeling naar iets wat de hosteleigenaar "frog concert" noemde, maar de aanhoudende regenbuien maakte dat ondergetekende er niet bepaald om stond te springen. Tina en de andere meiden waren echter wel enthousiast te krijgen en aangezien de elektriciteit in het hele dorp was uitgevallen, kon ik net zo goed wel meegaan. Oftewel, regenlaarzen aan en gaan. De kikkers hadden duidelijk ook geen trek in de regen dus veel hebben we niet gezien, maar de bijgeleverde wijn en gespotte apen maakten veel goed.

Aangezien ik inmiddels volledig lek gestoken was door de lokale mug, heb ik de dag erna de bus terug naar Quito gepakt. Na lang beraad (ga ik naar de kust of niet?), had ik weinig zin een lange busrit en ben ikmet de bus naar Banos gereisd. Een goeie beslissing, want met Banos in het vizier spotte ik de vulkaan Tungurahua rokend en wel. Ik, denkend dat dit de normale gang van zaken was, wilde natuurlijk niet overkomen als de domme toerist en besloot geen foto"s te maken en nonchalant uit het raam te kijken. Beetje jammer wel, want bij aankomst in het hostel werd mij verteld dat dit toch redelijk bijzonder was.

Twee uur later stond dan ook het hele dorp op z"n kop, toen het luchtalarm afging. Iets wat ik natuurlijk weer totaal niet meegekregen had en schamper weglachtte toen ik de mededeling kreeg een noodrugzaak klaar te zetten voor het geval we geevacueerd zouden worden. "No Mariska, we are serious!" Een uur later zat ik echter met vijftien man in een busje gepropt; op zoek naar een goed punt om de uitbarsting live mee te maken. (Sorry mam) Helaas waren er zoveel aswolken aanwezig dat we weinig hebben gezien, maar het gedonder en gerommel was toch vrij bijzonder om mee te maken.

De opvolgende dagen waren gevuld met raften (met de meest onervaren instructeur ooit), hiking naar La Casa de Arbol (waarbij we na tien kilometer afzien wel snapte waarom geen enkele andere toerist deze tocht te voet maakte), het eten van cavia"s (de lokale lekkernij) en nog een aantal hysterische meldingen omtrent de actieve vulkaan.

Vandaag is het wederom dramatisch weer, dus de talloze outdoor activiteiten die hier mogelijk zijn laten we maar even zitten. Vanavond pak ik de nachtbus naar Guayaquil en hoop ik morgen rond het middag uur in Puerto Lopez te zijn waar ik een tochtje zal maken naar Isla de la Plata, beter bekend als de Poor Men Galapagos Islands.

Inmiddels zijn we een uur verder, tijd om te informeren of Bob de Bouwer boven al wateraansluiting heeft weten te creeeren.

Un beso, Mariska